Lutowanie indukcyjne Podstawy do łączenia miedzi, srebra, lutowania twardego, stali i stali nierdzewnej itp.
Lutowanie indukcyjne wykorzystuje ciepło i spoiwo do łączenia metali. Po stopieniu, wypełniacz przepływa pomiędzy ściśle przylegającymi metalami nieszlachetnymi (łączonymi elementami) dzięki zjawisku kapilarnemu. Stopiony wypełniacz oddziałuje z cienką warstwą metalu nieszlachetnego, tworząc mocne, szczelne połączenie. Do lutowania można stosować różne źródła ciepła: nagrzewnice indukcyjne i oporowe, piece, piece, palniki itp. Istnieją trzy popularne metody lutowania: kapilarna, karbowana i odlewnicza. Lutowanie indukcyjne dotyczy wyłącznie pierwszego z nich. Kluczowe znaczenie ma zapewnienie odpowiedniego odstępu między metalami nieszlachetnymi. Zbyt duża szczelina może zminimalizować siłę kapilarną i prowadzić do słabych połączeń i porowatości. Rozszerzalność termiczna oznacza, że szczeliny muszą być obliczane dla metali przy lutowaniu, a nie w temperaturze pokojowej. Optymalny odstęp wynosi zwykle 0.05 mm - 0.1 mm. Przed przystąpieniem do lutowania Lutowanie jest bezproblemowe. Jednak niektóre pytania należy zbadać - i odpowiedzieć na nie - w celu zapewnienia pomyślnego i opłacalnego połączenia. Na przykład: Jak odpowiednie są metale nieszlachetne do lutowania twardego; jaka jest najlepsza konstrukcja cewki dla określonych wymagań czasowych i jakościowych; czy lutowanie powinno być ręczne czy automatyczne?
W DAWEI Induction odpowiadamy na te i inne kluczowe punkty, zanim zaproponujemy rozwiązanie do lutowania twardego. Nacisk na topnik Metale nieszlachetne muszą być zwykle pokryte rozpuszczalnikiem zwanym topnikiem przed lutowaniem. Topnik oczyszcza metale nieszlachetne, zapobiega ponownemu utlenianiu i zwilża obszar lutowania przed lutowaniem. Konieczne jest zastosowanie odpowiedniego strumienia; za mało, a strumień może się stać
nasycone tlenkami i tracą zdolność do ochrony metali nieszlachetnych. Strumień nie zawsze jest potrzebny. Wypełniacz zawierający fosfor
może być stosowany do lutowania stopów miedzi, mosiądzu i brązu. Lutowanie bez topnika jest również możliwe przy aktywnej atmosferze i próżni, ale lutowanie musi być wtedy wykonywane w komorze z kontrolowaną atmosferą. Topnik należy zazwyczaj usunąć z części po zestaleniu się metalowego spoiwa. Stosowane są różne metody usuwania, najczęściej hartowanie w wodzie, wytrawianie i szczotkowanie druciane.